Langzaam (maar nog niet helemaal) komt het einde in zicht

Gisteren na het copieuze ontbijt reden we Trondheim uit door een vriendelijk golvend landschap. Later kwamen de bergen weer in beeld met snelstromende rivieren waarin flink werd gevist (op o.a. zalm). We hebben lekker buiten gelunched. Via de Dovrefjell hoogvlakte (een groenere vlakte dan we in het noorden hebben gezien) kwamen we uiteindelijk in Vagamo, waar we hebben overnacht.

Naar de rit van vandaag keken we uit. Het weer zat mee en de temperatuur was zelfs bijna 20 graden. Evenals 3 jaar geleden reden we over de Valdresflyra hoogvlakte. En evenals 3 jaar geleden keken we weer onze ogen uit. Deze weg is alleen geopend tussen mei en oktober en dat kun je je voorstellen als je daar rijdt. Een eenzame woeste vlakte (ong. 1500 meter boven zeeniveau) met zelfs nu nog veel sneeuw (meer dan 3 jaar geleden trouwens); hier en daar een hut en altijd weer uitzicht op een prachtig meer. De wauw-factor was weer erg hoog vandaag. Na een prachtige afdaling kwamen we in het groen terecht met een fijne lunchplek. Toen doorgereden naar Oslo, waar we bij het binnenrijden een deja-vu hadden met 3 jaar geleden: regen, nu ook onweer, files op de ringweg en gemopper (en iets meer dan dat), omdat e.e.a. niet zo aangegeven was als verwacht. Maar we vonden ons hotel toch relatief eenvoudig, omdat het naast de bekende Holmenkollen skischans ligt. We hebben onze kamer meteen laten upgraden naar eentje met uitzicht over de stad. Helaas hingen de wolken nogal laag en leek dit een zinloze actie, maar na een uurtje kregen we toch wat zicht. We hopen op beter weer morgen.